Historia

Do utworzenia klubu przyczynił się w znacznym stopniu wybuch I wojny światowej, bowiem w skład ówczesnych Legionów Polskich wchodziło wielu żołnierzy, którzy przed wojną uprawiali futbol.

Pierwsze treningi rozpoczęli oni jeszcze wiosną 1915 w Piotrkowie Trybunalskim, zaś między 5 a 15 marca 1916 na wniosek chorążego Zygmunta Wasseraba w kancelarii kompanii sztabowej Komendy Legionów Polskich w Kościuchnówce (znajdującej się niedaleko Maniewicz na Wołyniu) doszło do założenia zespołu piłkarskiego. Na jej prezesa mianowano chorążego Władysława Groele, a plutonowy Stanisław Mielech zaproponował nazwę „drużyna Legjonowa”, biało-czarne barwy i herb ukazujący białą literę „L” (symbol Legionów) na czarnej tarczy. Innymi propozycjami nazwy były: „Drużyna Komendy Legionów” oraz „Stryr”[4][5]. Piłkarze grali w białych strojach z ukośnymi czarnymi pasami (nawiązanie do Czarnych Lwów)[6] .

Jeszcze wiosną tego samego roku zespół rozegrał szereg meczów z innymi drużynami żołnierskimi, które w większości kończyły się zwycięstwami „drużyny Legjonowej”. Najstarsze zachowane wyniki to: 7:0 z Dywizyjnym Zakładem Sanitarnym, 3:3 z 6. Pułkiem Piechoty Legionów oraz dwa zwycięstwa (6:4 i 3:1) z 4. Pułkiem Piechoty Legionów[6]. W lipcu 1916 – w związku z ofensywą Brusiłowa – Legiony zaczęły wycofywać się na zachód, a klub przeniósł się do Warszawy. Pierwszy mecz w nowym mieście rozegrano 29 kwietnia 1917 (remis 1:1 na Agrykoli przeciwko Polonii Warszawa). W sumie z dziewięciu rozegranych w stolicy spotkań trzy Legia zremisowała, pozostałe wygrywając. W pierwszym wyjazdowym spotkaniu Legia odniosła zwycięstwo 2:1 nad ówczesnym mistrzem Polski Cracovią w Krakowie, dzięki czemu została obwołana nieoficjalnym mistrzem kraju[6]. W 1918 wojna się zakończyła i drużynę rozwiązano.

Lata 20. i 30. XX wieku

Klub reaktywowano 14 marca 1920 roku. W salach kasyna oficerskiego na Zamku Królewskim grupa byłych oficerów utworzyła Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Warszawa, ustalając dla niego biało-czerwone barwy statutowe. Pośród nich był Zygmunt Wasserab, jeden z założycieli klubu[7].

Z powodu wojny bolszewickiej i udziału w niej wielu warszawskich piłkarzy, WKS nie został zgłoszony do premierowych rozgrywek o mistrzostwo Polski w 1920. W sezonach 1921–1926 drużyna nigdy nie wyszła poza klasę A okręgu warszawskiego, lecz był to okres bardzo ważny dla klubu. W 1922 uchwalono statut umożliwiający grę w zespole osobom cywilnym i zmieniono nazwę na Wojskowy Klub Sportowy „Legia” Warszawa. W tym czasie ogłoszono także fuzję z Koroną Warszawa, która spowodowała przejęcie nowych, biało-zielonych barw klubowych.

W pierwszym międzynarodowym meczu (18 maja 1922) Legioniści ulegli na własnym stadionie 2:9 czechosłowackiej Viktorii Żiżkow Praga.

Po pierwszym w historii wyjściu poza klasę A w 1927, Legia zakwalifikowała się do nowo powstałej Polskiej Ligi Piłki Nożnej i zajęła w niej piąte miejsce, mimo pięciu porażek na początku rozgrywek. Napastnik Legionistów Marian Łańko zajął w tym sezonie drugie miejsce w klasyfikacji strzelców, z 31 trafieniami. Warszawski klub zadebiutował także w pucharze Polski, wygrywając mecz z Pogonią Warszawa 7:0. Przez dwa kolejne sezony Legia zajmowała wyższe miejsca w lidze niż inne stołeczne kluby: Polonia i Warszawianka.

W 1930, po trzech latach budowy, otwarto przy ulicy Łazienkowskiej Stadion Wojska Polskiego. W pierwszym meczu na nowym obiekcie Legia zremisowała z nieistniejącą już Europą Barcelona 1:1. W tym samym roku Legioniści pokonali Ruch Hajduki Wielkie 7:1 w swoim setnym występie w ekstraklasie. Legia odnosiła również największe przedwojenne sukcesy i do mistrzostwa Polski w latach 1930 i 1931 brakowało jej odpowiednio trzech i jednego punktu.

Sezon w 1935 był zapowiedzią przyszłych klęsk. Legia utrzymała się w lidze dzięki jednemu punktowi przewagi nad zdegradowaną Cracovią, a następnie w 1936, w jubileusz 20-lecia klubu, Legia przegrała siedem kolejnych meczów z rzędu i zanotowała jedyny w okresie swego istnienia spadek z pierwszej ligi. W 1937 władze klubu zdecydowały o jego powrocie do wojskowego statutu. W efekcie z pierwszego zespołu odeszły prawie wszystkie osoby cywilne, głównie do innych warszawskich drużyn. W 1937 w klasie A okręgu warszawskiego Legia zajęła czwarte miejsce, a rok później pierwsze, premiowane grą w barażach o I ligę. Wojskowi zajęli w nich trzecią lokatę i nie zdołali awansować. Zarząd zareagował wycofaniem klubu ze wszystkich rozgrywek i postanowił rozgrywać mecze towarzyskie. W 1938 roku większość sekcji drużyny rozwiązano, pozostawiając jedynie trzy: tenisową, pływacką i motorową.

Reaktywacja

Po zakończeniu II wojny światowej, w kwietniu 1945 klub reaktywowano pod nazwą I Wojskowego Klubu Sportowego Warszawa, a w czerwcu tego roku dodano historyczny człon Legia. Drużyna początkowo rozgrywała spotkania towarzyskie ze stołecznymi zespołami, a także z klubami z innych krajów. Grano m.in. ze szwedzkim IFK Norrköping oraz jugosłowiańskim Partizanem Belgrad. W pierwszych powojennych mistrzostwach polski (1946) Zieloni zajęli drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej, odpadając z dalszej rywalizacji. Legionistów wyprzedziła wtedy warszawska Polonia, która zdobyła potem mistrzostwo. Do startującej w 1948 roku, po dziewięcioletniej przerwie, ekstraklasy Wojskowi zakwalifikowali się po zwycięstwie w eliminacjach międzyokręgowych makroregionu północno-wschodniego oraz po zdobyciu drugiego miejsca w kwalifikacjach ogólnopolskich. Klub zajął w nich ostatecznie czwarte miejsce, remisując (3:3 z Ruchem Chorzów) przy okazji swój 250. mecz ligowy[6]. Przez dwa kolejne ligowe sezony Legia utrzymywała się w ekstraklasie dzięki lepszemu bilansowi bramek od zdegradowanych zespołów. W listopadzie 1949, po reformach wprowadzanych przez ówczesne władze, kolejny raz zmieniono nazwę, na Centralny Wojskowy Klub Sportowy Warszawa oraz nadano nowy herb (Duża litera C, a w niej mniejsze: W, K, S). Oficjalnym patronem drużyny zostało Ludowe Wojsko Polskie.

W 1951, gdy na wzór radziecki mistrzem Polski zostawał zdobywca pucharu, warszawska drużyna zajęła trzecie miejsce. Rok później Legia odniosła pierwszy sukces w swej historii. W pucharze Polski Wojskowi dotarli do finału, w którym ulegli warszawskiej Polonii 0:1. Do tej fazy rozgrywek dotarły jednak wzmocnione o graczy z pierwszego składu rezerwy Legionistów, pierwsza drużyna odpadła w 1/8 finału.

Lata pierwszych sukcesów

29 września 1955 Legia zdobyła po raz pierwszy Puchar Polski (5:0 w Warszawie z Lechią Gdańsk), a miesiąc później, 20 listopada, mistrzostwo Polski (1:1 w Sosnowcu z Zagłębiem). Był to pierwszy dublet w historii polskiej piłki, ale trenera Steinera, który odniósł ten sukces, zastapił Ryszard Koncewicz. Powtórzył on wyczyn poprzednika i na 40-lecie istnienia klubu, po remisie 2:2 z ŁKS Łódź i zwyciestwie 3:0 nad Górnikiem Zabrze, doprowadził drużynę do mistrzostwa i zdobycia Pucharu Polski. Dodatkowo w tym sezonie Legia odniosła swoje najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując krakowską Wisłę 12:0. Trzy pierwsze miejsca w klasyfikacji strzelców zajęli gracze Warszawskiego zespołu. Przez kolejne cztery sezony Wojskowi utrzymywali się w górnej części tabeli.

Debiut klubu w europejskich pucharach zakończył się na 1/16 finału pucharu Europy mistrzów krajowych, po przegranym dwumeczu z bratysławskim Slovanem (0:4 w Bratysławie i 2:0 w Warszawie).

2 lipca 1957 powrócono do historycznej nazwy Legia (Centralny Wojskowy Klub Sportowy „Legia” Warszawa), przybrano nowe, obowiązujące do dzisiaj, barwy – czerwono-biało-zielono-czarne i przyjęto obowiązujący do 30 czerwca 2005 herb. 24 września Legioniści, grający jako reprezentacja Warszawy, zostali zaproszeni do Hiszpanii, na pierwszy mecz na nowym stadionie FC Barcelona, Camp Nou. Katalończycy odwdzięczyli się więc za rok 1930, gdy meczem z innym barcelońskim klubem (Europa Barcelona) zainaugurowano Stadion Wojska Polskiego.

Sukcesy w Europie

W latach 60. XX w. Legia regularnie zajmowała czołowe miejsca w ligowej tabeli. W 1960 na Stadionie Wojska Polskiego pojawiło się sztuczne oświetlenie. Pierwszy mecz bez naturalnego światła rozegrany został z duńskim AGF Arhus. W tym sezonie Tadeusz Błażejewski strzelił tysięczną ligową bramkę dla Wojskowych. W sezonie 1966/1967 w Legii zadebiutował Kazimierz Deyna, późniejsza legenda warszawskiego zespołu.

W latach 1964 i 1966 Wojskowi zdobyli dwa Puchary Polski. Drugi puchar na 50-lecie powstania klubu zdobyli 15 sierpnia na stadionie poznańskiej Warty, pokonując Górnika Zabrze 2:1, gdy Berbart Blaut strzelił gola w ostatnich sekundach dogrywki. Po zdobyciu tego trofeum Legia awansowała do pucharu zdobywców pucharów, gdzie odpadła w 1/16 finału z BSG Chemie Lipsk (0:3, 2:2).

W sezonie 1964/1965 Legia jako pierwsza polska drużyna doszła do 1/4 pucharu zdobywców pucharów. Legionisci przegrali z TSV 1860 Monachium u siebie 4:0, a w Niemczech zremisowali. W 1967 Legia wygrała w swojej grupie w Pucharze Karla Rappana (dziś puchar Intertoto), ale rozgrywek tych nie prowadziła UEFA i nie było to premiowane awansem do pucharu UEFA. Rok później warszawiacy zadebiutowali w Pucharze Miast Targowych 1968/1969, pokonując 6:0 TSV 1860 Monachium. Stołeczny zespół w 1969 zdobył tytuł mistrzowski na dwa lata, a rok później doszedł do półfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1969/1970 (0:0 i 0:2 z holenderskim Feyenoordem Rotterdam). Pod koniec lat 60. XX w. stołeczni juniorzy starsi zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski dla Legii.

Lata 70.

W 1971 Legia kończyła sezon na drugim miejscu, rok później na trzecim, w kolejnych latach nadal utrzymywała się w górnej połowie tabeli, ale bez większych sukcesów. Był to również czas, gdy w Polsce powstawały pierwsze kluby kibica i ten działający na Legii zdecydował się zasiadać na trybunie otwartej, nazywanej żyletą od reklamy sponsora (żyletek marki Polsilver), którego baner reklamowy znajdował się nad tą trybuną. Od grudnia 1971 do lutego 1972 Legioniści odbyli tournee po Hiszpanii oraz państwach Ameryki Południowej: Ekwadorze, Kostaryce i Kolumbii (pierwsza wizyta Legii w tej części świata). W tym okresie warszawski klub pokonał 9:0 Vikinguru Reykjavik, co jest najwyższa wygraną polskiego zespołu w europejskich pucharach. W kolejnej rundzie Legia trafiła na włoski A.C. Milan (1:1 i 1:2, po dogrywce na San Siro). Wojskowi zdobyli także Puchar Polski (17 czerwca 1973 po rzutach karnych z Polonią Bytom).

Kolejna podróż zagraniczna odbyła się w 1975, stołeczna drużyna poleciała do Australii i została pierwszą polską drużyną, która była na wszystkich kontynentach (oprócz Antarktydy). W tym roku odbył się także pierwszy transfer polskiego zawodnika na Zachód, na co pozwolił PZPN i Ministerstwo Sportu – R. Gadocha przeniósł się z Łazienkowskiej do FC Nantes, późniejszego mistrza Francji.

Przez drugą połowę lat 70. Legioniści utrzymywali się poza podium w mistrzostwach Polski, a w sezonie 1979/1980 zdobyli brązowy medal. W 1977 po raz drugi warszawski zespól wystąpił w pucharze Karla Rappana(obecnie puchar Intertoto UEFA). Przeciwnikami warszawiaków były takie kluby jak: Landskrona BoIS (1:0 i 2:1), SK Slavia Praga (1:1 i 2:2) oraz BSC Young Boys (4:1 i 1:1). Legia zajęła drugie miejsce w grupie i po raz drugi nie było to premiowane awansem do pucharu UEFA. Pod koniec dekady miał miejsce towarzyski mecz Legii z Manchesterem City. Całe spotkanie rozegrał wtedy Kazimierz Deyna, który strzelił dwie bramki, jedną dla Wojskowych, a drugą dla swojego nowego klubu, do którego przeszedł za 100 tys. funtów szterlingów. Spotkanie cieszyło się bardzo dużym zainteresowaniem i wielu musiało oglądach mecz zza bram stadionu[12].

Lata 80.

Legia rozpoczęła kolejną dekadę od zdobycia Pucharu Polski – 9 maja 1980 roku wygrała w finale 5:0 z poznańskim Lechem. W lidze legioniści zajęli trzecie miejsce. Rok później warszawianie obronili Puchar Polski (wygrywając 24 czerwca z Pogonią Szczecin 1:0), w zmaganiach na szczeblu ligowym uzyskali zaś piątą lokatę. W następnym sezonie drużyna rozegrała dwumecz w ramach ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów z gruzińskim Dinamem Tbilisi. Podczas pierwszego spotkania w Warszawie kibice, ze względu na bardzo dużą liczbę milicjantów na stadionie, zaczęli skandować hasła: „Precz z komuną” oraz „MO – Gestapo”. Po porażce 0:1, fani zorganizowali pochód antykomunistyczny (taka sytuacja powtarzała się w latach 80. kilkakrotnie). Rezultatem 0:1 zakończył się również mecz rewanżowy, który w Tbilisi oglądało 90 tysięcy widzów. Rozgrywki ligowe 1981/1982 Legia ukończyła na 4. pozycji, a w Pucharze Polski odpadła w 1/8 finału, przegrywając z Arką Gdynia 1:2.

Sezon 1982/83 rozpoczął się od zmiany części kadry. Legia zyskała również nowego trenera – Kazimierza Górskiego w połowie rozgrywek zastąpił Jerzy Kopa. Wojskowi zajęli ostatecznie ósme miejsce w tabeli ligowej, z Pucharu Polski odpadli zaś w ćwierćfinale, po przegranej 0:1 z Lechem Poznań w Warszawie. Rok później Legia uzyskała piątą lokatę w walce o mistrzowski tytuł, a w krajowym pucharze dotarła do V rundy, przegrywając w niej z Górnikiem Zabrze po dogrywce 2:3.

1984/85. Przywitanie kapitanów drużyn przed wyjazdowym meczem ligowym z Radomiakiem, zakończonym wynikiem 1:1. Na pierwszym planie od lewej: Paweł Zawadzki (Radomiak) i Jacek Kazimierski (Legia).

Na przełomie 1984 i 1985 roku Legia zajmowała po rundzie jesiennej pierwsze miejsce w tabeli, mimo tego po zakończeniu rozgrywek została wicemistrzem Polski – uprawniało to klub do udziału w Pucharze UEFA. Ponadto drużyna osiągnęła ćwierćfinał Pucharu Polski (porażka w dwumeczu z Górnikiem Zabrze). W następnym sezonie – 1985/1986 – powtórzono ligowy sukces oraz ponownie uzyskano ćwierćfinał rodzimego pucharu. Oba tytuły mistrzowskie powędrowały wówczas do Górnika Zabrze. We wspomnianych latach, legioniści dochodzili kolejno do 1/8 i 1/16 finału Pucharu UEFA, dwukrotnie odpadając z Interem Mediolan. W pierwszym przypadku mediolańczycy zremisowali u siebie 0:0, co zostało uznane za wielki sukces warszawian. Rewanż przy Łazienkowskiej zakończył się wynikiem 0:1 i to włoska drużyna awansował do kolejnej rundy. Dwumecz w 1986 roku to zwycięstwo Legii 3:2 na Łazienkowskiej i porażka 0:1 we Włoszech, która wyeliminowała Polaków.

Na początku sezonu 1986/87 warszawska drużyna odbyła podróż do Chin i wywalczyła Puchar Wielkiego Muru, pokonując reprezentację gospodarzy 2:0. Zespół grał w Pekinie i innych miastach przez tydzień, na przełomie lipca i sierpnia. W ówczesnych rozgrywkach, poza wyżej wymienionym udanym występem w Europie, Legia zajęła 5. miejsce w lidze i osiągnęła V rundę pucharową (przegrana z Wisłą Kraków po rzutach karnych). Pod koniec 1987 roku na stadionie Legii zlikwidowano żużlowy tor, a boisko piłkarskie zostało poszerzone.

Kolejny rok zmagań ligowych Legia zakończyła na trzecim miejscu, doszła także do finału Pucharu Polski. W Łodzi legioniści zremisowali z Lechem 1:1 i o zwycięstwie zadecydowały rzuty karne, które wygrał poznański zespół wynikiem 3:2. Rok później warszawianie zajęli czwartą pozycję w ekstraklasie i zdobyli Puchar Polski na stadionie w Olsztynie, zwyciężając Jagiellonię Białystok 5:2. Dwa tygodnie po tym sukcesie sięgnęli również po Superpuchar Polski, ogrywając w Zamościu Ruch Chorzów 3:0.

Trofeum zdobyte w Zamościu było pierwszym laurem po reorganizacji drużyny – 25 kwietnia 1989 roku władze klubu zadecydowały o odłączeniu się sekcji piłkarskiej od wielosekcyjnego CWKS i utworzeniu Autonomicznej Sekcji Piłki Nożnej (ASPN CWKS „Legia” Warszawa).

1 września w wypadku samochodowym w San Diego zginął wieloletni piłkarz i kapitan Legii, Kazimierz Deyna.

Pod koniec dekady, 13 września, Legia rywalizowała z FC Barceloną w pierwszej rundzie Pucharu Zdobywców Pucharów. Mecz w Barcelonie zakończył się remisem 1:1, po nieuznanej bramce dla legionistów i rzucie karnym dla przeciwników w 85. minucie spotkania. W rewanżu przy Łazienkowskiej Legia przegrała 0:1, przy 25 tysiącach kibiców na trybunach. Jedyną bramkę strzelił Michael Laudrup.

Lata 90.

Początek lat dziewięćdziesiątych nie był pomyślny dla klubu, szczególnie w rozgrywkach ligi polskiej. Sezon 1989/1990 zespół ukończył na 7. miejscu, a następny na pozycji dziewiątej. Rozgrywki 1991/1992 zakończyły się uzyskaniem 10. Miejsca – wtedy to po raz pierwszy od czasów II wojny światowej Legii groził spadek do drugiej ligi, a drużyna uniknęła degradacji na kolejkę przed końcem sezonu, wygrywając 3:0 w wyjazdowym meczu z Motorem Lublin. Lepsze wyniki klub osiągnął w Pucharze Polski. W 1990 roku Legia pokonała w finale GKS Katowice i zdobyła dziewiąte trofeum w historii. Rok później warszawianie ponownie zmierzyli się w finale turnieju z GKS Katowice, jednak tym razem lepsi okazali się rywale, którzy wygrali mecz 1:0. Dzięki zdobyciu dziewiątego Pucharu Polski w sezonie 1989/1990 Legia uzyskała prawo gry w Pucharze Zdobywców Pucharów. Warszawska drużyna pod wodzą Władysława Stachurskiego dotarła do półfinału turnieju, eliminując takie zespoły jak Sampdoria Genua, czy Aberdeen F.C. Odpadła w rywalizacji z Manchesterem United (1:3 w Warszawie i 1:1 w Manchesterze).

Jesienią 1992 roku w klub zainwestował pierwszy prywatny sponsor, biznesmen Janusz Romanowski. Podpisano dwuletnią umowę sponsorską z FSO (o wartości 2,4 miliarda ówczesnych złotych) oraz z Adidasem. Po czwartej kolejce sezonu 1992/93 trenerem Legii został Janusz Wójcik. Wysoki budżet pozwolił na sprowadzenie takich piłkarzy jak Maciej Śliwowski czy Radosław Michalski. To z kolei przełożyło się na lepsze wyniki i włączenie się do rywalizacji o krajowy czempionat. 20 czerwca 1993 roku, po wyjazdowym zwycięstwie 6:0 nad Wisłą Kraków, drużyna wywalczyła mistrzostwo Polski. Jednak następnego dnia prezydium zarządu PZPN, stosunkiem głosów 5:4, postanowiło odebrać tytuł Legii i przyznać go trzeciej drużynie w tabeli – Lechowi Poznań (po unieważnieniu ostatnich meczów Legii i ŁKS-u, drużyna z Wielkopolski zajęła w tabeli pierwsze miejsce). Powodem tej decyzji były zarzuty przekupstwa w ostatnim ligowym meczu. Ponadto Legia była zobowiązana do zapłaty 500 milionów złotych kary, a władze UEFA wykluczyły drużynę z europejskich pucharów. Klub kilkukrotnie (grudzień 2004 roku, styczeń 2007 roku), lecz bezskutecznie wnioskował o uchylenie niekorzystnej decyzji i przywrócenie mistrzowskiego tytułu. W tym samym sezonie komisja do spraw przeciwdziałania dopingowi w sporcie uznała, że Roman Zub (piłkarz Legii), grał po zażyciu środków dopingujących w meczu z Widzewem Łódź. Próbkę moczu gracza zbadano także w laboratorium w Moskwie, gdzie uznano, że podwyższony poziom testosteronu nie był wynikiem stosowania dopingu. Mecz początkowo zweryfikowano jako walkower dla łódzkiej drużyny, ale decyzja wydziału gier PZPN została cofnięta przez prezydium związku.

W kolejnym sezonie Legia zdobyła pierwszą w historii polskiego futbolu „potrójną koronę”. 15 czerwca 1994 roku, dzięki remisowi 1:1 w ostatniej kolejce z Górnikiem Zabrze w Warszawie, legioniści utrzymali jeden punkt przewagi nad drugim GKS Katowice i zdobyli piąty tytuł mistrza Polski, pomimo iż sezon zaczęli z trzema punktami ujemnymi, z powodu wydarzeń z ostatniej kolejki poprzedniego sezonu. Po tym spotkaniu w prasie pojawiły się oskarżenia o korupcję w stosunku do sędziego Sławomira Redzińskiego, który przy stanie 1:0 dla Górnika usunął z boiska trzech zawodników tego klubu – zarzuty te nie zostały jednak udowodnione. 18 czerwca, w finale Pucharu Polski rozegranym na stadionie Legii, warszawianie pokonali 2:0 ŁKS i wywalczyli dziesiąte trofeum w swojej historii. W meczu o Superpuchar (24 lipca) Legia również mierzyła się z ŁKS i zwyciężyła 6:4 na stadionie w Płocku. Pierwsze podejście do Ligi Mistrzów zakończyło się klęską już w eliminacjach – drużyna uległa chorwackiemu Hajdukowi Split (0:1 u siebie, 0:4 na wyjeździe).

Następny sezon zaczął się od podpisania umowy na transmisje meczów w Canal+ (jako pierwszy klub w Polsce; pierwszy mecz ligi polskiej transmitowany w stacji to spotkanie Legii z GKS Katowice, które odbyło się 1 kwietnia 1995). 31 maja 1995 roku Legia wywalczyła szóste mistrzostwo Polski po zwycięstwie 3:0 z Rakowem Częstochowa w Warszawie, zdobyła też Puchar Polski (2:0 w finale z GKS Katowice). W tym czasie miała miejsce jedna z pierwszych akcji protestacyjnych na stadionie. Powodem były wysokie ceny biletów i zakaz wywieszania flag na płocie – konflikt zakończył się po trzech meczach w Warszawie dzięki porozumieniu z działaczami. Po zdobyciu mistrzostwa w sezonie 1994/1995 Legia Warszawa zakwalifikowała się do Ligi Mistrzów – w ostatniej rundzie eliminacyjnej pokonała szwedzki IFK Göteborg (1:0 w Warszawie i 2:1 w Göteborgu). Warszawianie w fazie grupowej trafili na norweski Rosenborg Trondheim, rosyjski Spartak Moskwa i angielski Blackburn Rovers. Legia wyszła ze swej grupy na drugim miejscu (z dorobkiem siedmiu punktów) i w ćwierćfinale zmierzyła się z Panathinaikosem Ateny. Pierwszy mecz w Warszawie zakończył się bezbramkowym remisem, a w rewanżu na Stadionie Olimpijskim w Atenach Grecy zwyciężyli 3:0. Klub nie obronił mistrzostwa kraju w rozgrywkach 1995/1996 i uplasował się na drugim miejscu w ligowej tabeli (za Widzewem Łódź).

W 1997 roku klub przekształcono w Sportową Spółkę Akcyjną (SSA) „Legia” Warszawa oraz pozyskano nowego sponsora, koreańską firmę Daewoo. W tym sezonie legioniści zajęli drugą lokatę w lidze, czego główną przyczyną była przegrana 2:3 z Widzewem Łódź w decydującej fazie rozgrywek (Wojskowi do 85. minuty spotkania prowadzili 2:0). Niepowodzenie w walce o mistrzostwo powetowano kolejnym Pucharem i Superpucharem Polski. Dużą zmianą w tamtym okresie było dodanie członu „Daewoo” do klubowej nazwy (CWKS „Legia-Daewoo” Warszawa) – zabieg ten nie przypadł jednak do gustu fanom Legii i został przez nich chłodno przyjęty.

Do swojego ostatniego występu w Pucharze Zdobywców Pucharów Legia przystępowała w sezonie 1997/1998. Po przejściu Glenavonu Lurgan w 1/32 finału (remis w Irlandii Północnej 1:1 i wygrana w Warszawie 4:0), drużyna odpadła w 1/16 turnieju z włoską Vicenzą (porażka na wyjeździe 0:2 i remis u siebie 1:1). W lidze zespół zajął 5. miejsce w tabeli, a w Pucharze Polski dotarł do 1/8 finału, przegrywając z Amicą Wronki 0:3. Kolejny sezon – 1998/1999 – zakończył się zdobyciem brązowych medali w ligowej rywalizacji. W krajowym pucharze drużyna po raz drugi z rzędu została wyeliminowana na etapie 1/8 turnieju; tym razem pogromcą warszawian okazał się GKS Bełchatów, który po bezbramkowym wyniku w regulaminowym czasie gry zwyciężył w rzutach karnych 3:2.

Klub rozegrał setny mecz w europejskich pucharach – spotkanie z macedońskim Vardarem Skopje w ramach 1/64 finału Pucharu UEFA zakończyło się wyjazdowym zwycięstwem Legii 5:0 (12 sierpnia 1999 roku). W sezonie 1999/2000 Legia zajęła 4. miejsce w lidze i nie uzyskała prawa gry na arenie europejskiej. W Pucharze Polski drużyna uległa w ćwierćfinale Amice Wronki po serii rzutów karnych (zakończonej rezultatem 3:1), natomiast w Pucharze Ligi dotarła do finału, w którym przegrała na własnym stadionie z Polonią Warszawa 1:2.

Lata 2001-2010

W marcu 2001 roku z finansowania zespołu wycofał się główny udziałowiec – firma Daewoo, a z dniem 1 lipca usunięto z nazwy klubu markę byłego sponsora i powrócono do nazwy ASPN CWKS „Legia” Warszawa SSA.

W sezonie 2000/2001 drużyna wywalczyła brązowe medale mistrzostw Polski, a w rozgrywkach Pucharu Polski odpadła w ćwierćfinale, przegrywając w dwumeczu 1:4 z Zagłębiem Lubin. Taki sam rezultat zespół osiągnął w Pucharze Ligi – w 1/4 turnieju uległ krakowskiej Wiśle, remisując w Warszawie 1:1 i przegrywając w Krakowie 1:3. W rundzie kwalifikacyjnej Pucharu UEFA Legia wygrała z Etzella Ettelbruck (4:0 na wyjeździe, 2:1 w Warszawie), a w kolejnej pokonała IF Elfsborg (4:1 u siebie, 6:1 w Szwecji). Rywalem warszawian w drugiej rundzie była Valencia CF. W pierwszym meczu przy Łazienkowskiej był remis 1:1, natomiast w rewanżu na Estadio Mestalla Hiszpanie wygrali 6:1.

Sezon 2001/2002 pod wodzą Serba Dragomira Okuki zakończył się zdobyciem siódmego tytułu mistrzowskiego (dzięki remisowi 0:0 z Odrą Wodzisław w Warszawie), a także triumfem w Pucharze Ligi Polskiej (3:0 i 1:2 w finale z Wisłą Kraków). W rywalizacji o Puchar Polski drużyna dotarła do ćwierćfinału, gdzie uległa Ruchowi Chorzów (2:4 w Warszawie, 1:0 w Chorzowie). Legia wystąpiła w lecie w eliminacjach do Ligi Mistrzów, lecz w III rundzie odpadła w starciu z FC Barceloną – w pierwszym spotkaniu na Camp Nou Katalończycy zwyciężyli 3:0, w drugim pokonali warszawian 1:0. Po nieudanym dwumeczu z Hiszpanami warszawski zespół przystąpił do zmagań w Pucharze UEFA. W pierwszej rundzie Legia pokonała FC Utrecht (4:1 u siebie i 3:1 na wyjeździe), w drugiej została wyeliminowana przez Schalke – 2:3 w Warszawie, 0:0 w Gelsenkirchen.

Legioniści skończyli rozgrywki 2002/2003 tuż za podium, w Pucharze Polski odpadli na etapie III rundy. 13 czerwca 2003 roku nastąpiła zmiana nazwy klubu na KP „Legia” Warszawa SSA i jeszcze tego samego dnia trenerem stołecznego zespołu został Dariusz Kubicki.

Ważnym wydarzeniem dla Legii było wykupienie 8 kwietnia 2004 roku klubu przez Grupę ITI Holdings SA. Drużyna zajęła drugie miejsce w lidze i zagrała w finale Pucharu Polski, w którym przegrała w dwumeczu z Lechem Poznań. Następny sezon – 2004/2005 – także nie należał do udanych; stołeczny zespół uplasował się na trzeciej pozycji w ligowej tabeli, a z krajowym pucharem pożegnał się w półfinale, ulegając w dwumeczu Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski – 1:1, 1:1, 1:4 w rzutach karnych.

Sezon 2005/06 był wyjątkowy w historii klubu – Legia obchodziła wówczas 90-lecie istnienia. Najpierw drużyna odpadła z Pucharu UEFA w II rundzie eliminacji (0:1 w Warszawie i 2:4 w Zurychu z miejscowym FC Zürich) i zaliczyła słaby początek ligi. Ponadto dotarła jedynie do ćwierćfinału Pucharu Polski, przegrywając w dwumeczu z Koroną Kielce. Mimo to legioniści zdobyli ósme mistrzostwo Polski po wygranym 1:0 meczu z Górnikiem w Zabrzu. Po przyjściu nowego trenera Dariusza Wdowczyka potrafili odrobić siedem punktów straty do Wisły Kraków i sięgnąć po tytuł; Rada Miasta Stołecznego Warszawy podjęła wtedy decyzję o sfinansowaniu modernizacji stadionu Legii poprzez budowę trzech nowych trybun i rozbudowę trybuny krytej. Legioniści po czterech latach ponownie stanęli przed szansą wywalczenia awansu do fazy grupowej Ligi Mistrzów. W drugiej rundzie eliminacji pokonali islandzki FH Hafnarfjörður – 1:0 na wyjeździe, 2:0 u siebie. Następnym rywalem w decydującym III etapie okazał się Szachtar Donieck. Oba spotkania zakończyły się porażką Legii – 0:1 w Doniecku i 2:3 w Warszawie. Niepowodzenie próbowano powetować dwumeczem z Austrią Wiedeń w I rundzie Pucharu UEFA. Legii nie udało się jednak pokonać austriackiego przeciwnika; w pierwszym meczu w Warszawie padł remis 1:1, w rewanżu gospodarze wygrali 1:0.

W kolejnych rozgrywkach Wojskowi odpadli z walki o Puchar Polski w 1/16 finału, ulegając czwartoligowej Stali Sanok, a w lidze uzyskali trzecią lokatę. Dodatkowo, w ramach Pucharu Ekstraklasy, zespół dotarł do ćwierćfinału i przegrał dwumecz z Górnikiem Łęczna. Rok 2007 przyniósł zmianę herbu. Klub nie doszedł do porozumienia z CWKS, który miał prawa do poprzedniego logo. Władze klubu zarejestrowały swój logotyp, zbojkotowany przez kibiców, ponieważ nie przypominał on w niczym dawnego znaku (mimo podobnych kolorów oraz litery „L” miał inny zarys i ułożenie barw). Ostatecznie nie został on wprowadzony w życie i ustalono, że oficjalnym herbem zostanie modyfikacja pierwszego znaku, z białą literą „L” na czarnej tarczy. Kształt różnił się jednak od historycznego i przypominał trójkąt, a nie pierwotną tarczę herbową – stąd przyjęte przez kibiców ironiczne określenie trumienka.

Na początku sezonu 2007/08 w Wilnie doszło do zamieszek wywołanych przez kibiców Legii, które swoje apogeum miały na stadionie wileńskiej Vetry podczas meczu II rundy Pucharu Intertoto. Pseudokibice m.in. zdewastowali stadion i napadli na policję, w efekcie czego mecz przerwano przy stanie 2:0 dla klubu litewskiego. Kilka dni później Komisja Dyscyplinarna UEFA zweryfikowała wynik spotkania z Vetrą na walkower 3:0 dla gospodarzy i wykluczyła Legię z obecnej edycji europejskich pucharów oraz z następnej, do której zakwalifikuje się (Liga Mistrzów UEFA, Puchar UEFA, Puchar Intertoto) w ciągu najbliższych pięciu lat. UEFA zobowiązała także warszawski klub do pokrycia wszelkich strat wyrządzonych przez uczestników zamieszek na stadionie gospodarza. Po złożeniu odwołania karę czasowo zawieszono, po uwzględnieniu zmian dokonanych w celu zwiększenia bezpieczeństwa na meczach Legii.

Na półmetku rozgrywek ligowych Legia zajęła drugą lokatę, mimo że zdobyła więcej punktów niż w mistrzowskim sezonie 2005/06. Legioniści tracili dziesięć punktów do pierwszej Wisły. Ostatecznie zespół sięgnął po Puchar i Superpuchar Polski po dwukrotnym zwycięstwie nad Wisłą Kraków (0:0, k. 4:3 oraz 2:1), a także wywalczył wicemistrzowski tytuł. Legioniści zapewnili sobie występ w Pucharze UEFA w kolejnej edycji. Ponadto drużyna zagrała w finale Pucharu Ekstraklasy. Spotkanie rozegrane w Grodzisku Wielkopolskim rozstrzygnęło się na korzyść miejscowej Dyskobolii, która po zwycięstwie 4:1 zdobyła trofeum. W rundzie wiosennej ówczesnych zmagań klub przyłączył się do kampanii Wykopmy Rasizm ze Stadionów, organizowanej przez Stowarzyszenie Nigdy Więcej – piłkarze wybiegli 22 marca w meczu z Widzewem Łódź w koszulkach z nazwą kampanii.

Sezon 2008/09 Legia zaczęła od pokonania białoruskiego FK Homel (0:0 oraz 4:1) w I rundzie eliminacji Pucharu UEFA. W drugiej Wojskowi trafili na rosyjski FK Moskwa. Oba mecze zakończyły się porażką legionistów: w Warszawie 1:2, a w Moskwie 0:2. Jedyną bramkę dla Legii strzelił Roger Guerreiro. W lidze zespół powtórzył osiągnięcie sprzed roku, zajmując drugie miejsce na koniec sezonu. Drużyna doszła także do półfinału Pucharu Polski, w którym przegrała z Ruchem Chorzów. Poza tym, w rozgrywkach o Puchar Ekstraklasy, Legia wystąpiła w ćwierćfinale i została wyeliminowana przez GKS Bełchatów.

W rozgrywkach 2009/2010 warszawianie zajęli miejsce tuż za podium na zakończenie ligowej rywalizacji. Ponadto zespół dotarł do ćwierćfinału krajowego pucharu i doznał porażki w dwumeczu, ponownie z Ruchem Chorzów. 14 marca 2010 zwolniono trenera Jana Urbana, a na tymczasowego szkoleniowca wybrano Stefana Białasa. Po zakończeniu sezonu, 1 czerwca, trenerem Legii został Maciej Skorża.

7 sierpnia 2010 Legia rozegrała towarzyski mecz z Arsenalem Londyn z okazji otwarcia nowego stadionu. Podopieczni Macieja Skorży przegrali to spotkanie 5:6. Bramki dla Legii zdobyli: Artur Jędrzejczyk (3), Alejandro Cabral oraz Maciej Iwański. Dla drużyny gości strzelali: Emmanuel Eboué (2), Marouane Chamakh, Kieran Gibbs, Samir Nasri oraz Jay Emmanuel-Thomas. W zespole Arsenalu Londyn wystąpili dwaj polscy bramkarze, będący jednocześnie byłymi zawodnikami Legii – Łukasz Fabiański, który został na początku drugiej połowy zmieniony przez Wojciecha Szczęsnego. W sezonie 2010/2011 legioniści wywalczyli 3. miejsce w Ekstraklasie oraz zdobyli Puchar Polski po zwycięstwie nad Lechem Poznań w Bydgoszczy (1:1, k. 5:4).